Старонка:Хлябцэвіч Цётка.pdf/10

Абегчы родны край!
Дзе напаіць, а дзе скупаць,
А дзе ўтуліцца ў гай,
То зашумець, то зашаптаць,
То спаць ў салодкім сне,
То зноў сарвацца, зноў гуляць,
Агнём кіпець у дне.
Ды так разгрэцца і спыніцца,
Каб ў неба хваляй здаць,
Ўкрасьці сонца, зноў спусьціцца
Й больш света людзям даць.
Прыгарнуць усё ў дарозе,
Каплю шчасьця, долі ўліць,
Думаць ўсюды аб народзе,
Родны край усюды сьніць,
То рассыпацца расою
Па галінках, па лісткох,
То абняцца так з зямлёю,
Каб ніхто разняць ня мог!

* * *

Альбо ветрам абярнуся
Ды над сьветам пралячу,
Цёмным віхрам закручуся
Ўверх на месяц заскачу.
З усёй сілы і размаху,
Як крэсівам, ў зьвёзды дам,
Сыпне іскраў сноп ад страху,
Задрыжыць аж месяц сам:
«Хто ты, скуль ты, чаго хочаш,
Чаго выеш і шуміш?
То празь сьлёзы нам рагочаш,
То гарыш весь і дрыжыш?»
— Я — пасланец, вецер буйны,
Прыляцеў на суд вас зваць!
У нас цёмна, край наш хмурны,
Ад цямноты людзі сьпяць.
Я там біўся, я там віўся,
Я ім хаты паламаў,
А ўсё ж такі не дабіўся,
Каб народ свой голас даў!..

Гэтак адбілася на яе творчасьці няўдача рэволюцыі 1905 г.

Жывучы заграніцай, Цётка ўсё-ткі час-часом прыяжджала па чужым пашпарце ў Ленінград: гэтак колькі разоў яна прыяжджала, калі студэнты яе землякі—наладжвалі гадовыя спэктаклі на беларускай мове з концэртным аддзяленьнем. Цётка выступала на вечары за артыстку, у концэртным аддзяленьні дэклямавала свае вершы, выконваючы гэтае са стараннай мастацкай тэхнікай.

У зьмесьце і ў тоне вымовы іх Цётка выражала свой смутак эмігранткі і марыла аб звароце на бацькаўшчыну: