Цётка яскрава выразіла ў мастацкіх формах сваіх твораў моц грамады— "працавітай беднаты"—і гарачую вялізную адданасьць бяздольнаму лёсу працоўных мас у зьвязку з іхнай рэволюцыйнай барацьбой.
Цётка была бясцэнным дарагім сябрам усіх падпольных таварышоў і крыштальна-чыстым чалавекам, што выяўлялася ва ўсіх яе словах, чыннасьці і захоплена-поэтыцкай дзіцячай радасьці, якая запаляла революцыйным агнём усіх, каму здаралася быць у кампаніі з ёю.
Памяць аб беларускай Цётцы захавалася ў сэрцах беларускага народу, які шануе яе ў Савецкай Беларусі пролетарскай пашанай.
Цётка часта разумела, што яе фізычныя сілы ў зьвязку з сухотамі штодзень гаснуць, што "рвецца за стрункаю струнка". Поэтэса, паміраючы, пацяшала сябе надзеяй, што пасьля яе "жывое пачуецца слова, што песьня устала з стотысячнай сілай, жыве мая ліра нанова".
Цётка верыць у масы і, пачынаючы рэволюцыйную песьню, заклікае "мільëны грудзей зьліцца ў вадзін тон", падтрымаць гэтую песьню "грамадай голас даць":
|
Вам, суседзі, вам, кумочкі, |
Яўг. Хлябцэвіч.
