Калі ужо так гуляюць,
Пачулі: з пушак страляюць,
„Галён! галён!“[1] закрычалі
І ўсе з двору высыпалі.
Як пранцузы вышлі самі,
Мужыкі былі панамі.
І калі так пагулялі,
Рады сабе укладалі.
Першы Мінка сеў за стол,
Ў куты глядзіць, як сакол,
На крэсьле, гдзе сядзеў пан,
Пуза як барабан.
А ногі як разапнець,
Хоць з калёсамі праедзь.
Помню я тыя векі,
Як жылі паноў прэдкі:
Нас у рэкруты ня бралі.
Ах! што за паны бывалі!
Хоць на лбе валос і нет,
Ды ўжо-ж вусы на ўвесь сьвет!
Два рукавы мелі красных,
Яшчэ два ззаду запасных,
З аднэй палы у тых паноў
Семера-б пашыў штаноў!
А гэты і нас паелі,
І самі ужо згалелі.
Полы сабе паабразалі,
Хвасты ззаду паадсякалі.
Прыдзеш у двор, баішся;
Пакуль к пану збліжышся,
Доўга галаву скрабеш…
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Яшчэ-ж гэта не канец,
Палажы-ж на стол яец,
І тут яшчэ страх бярэць
Ждаць, што пан запяець…
Хай мне хоць паб’юць штаны,
Да ўжо-ж ня будудь паны!
Водка крэпка! — мера спора! —
Будзем піць — забудзем гора!..
Пойдзем ад хаты да хаты,
Ці хто голы, ці багаты;
Як нам будзець весяло:
Сабярэцца ўсё сяло!..
- ↑ Ідзём! ідзём!
