Русы коскі падлятаюць,
Касьнікі, як жар, гараць;
А вось вышай як зайграюць,
Так і возьме прыпяваць:
„Мілы Хартон, мілы Саўка,
„Ды мілейшы-ж мой Гапон:
„Хахол ясны, паяс красны,
„А галасок, кабы[1] звон!
„Не хачу Саўкі, Хартона,
„Мне жыцьця з імі ня быць,
„Валей маяго Гапона,
З ім ня буду я тужыць“.
Пяець, пляшаць, падбіваець,
Ўсяк вокам за ей брадзець,
Як ластаўка, падплываець,
Ажно хочацца глядзець.
Ананія-ж — воўча юха
То ўжо нечага маніць!
Ярка рэжа із-за вуха,
Аж скрыпка яго зьвініць.
„Мяцеліцу“ прабірае,
Ёмка, громка, ладны час!
Дробна смыкам падсякае,
Зьвініць рымка, гудзіць бас.
Локаць упёршы у бруха,
Ля кабылкі нос дзяржаў,
Далей сьціхнуў — ды й з-за вуха
На „лявоніху“ падняў.
Схваціў Гапон Кацярынку,
Сьмела к сэрцу прыцягнуў,
Абняўшы рукой за сьпінку,
„Лявоніху“ успрыгнуў.
Угрунь за ім маладзіцы,
Дзеўкі, хлопцы, хто як змог,
Дрыжаць чупрыны, спадніцы;
Суматоха — што крый Бог!
Ад пылу аж пацямнела,
Хохат, лопат, шум ды крык,
Як у гаршку закіпела,
Як на быдла напаў зык.
Той ў прысядкі, той выкідкі,
Чупрыны, як шчэць дрыжаць,
Тая бокам, тая скокам;
Ды й так возьмуць прыпяваць:
- ↑ Якбы.
