Старонка:Хрыстаматыя беларускае літаратуры. ХІ век—1905 год.pdf/129

„Ах, калі-ж я у матулькі была,
„Як вішанька у садочку цьвіла,
„Папалася злому духу, мужыку,
„Ён высушыў, як ліпінку у духу.
„Наехала повен двор татароў,
„Ды узялі-ж майго мужа у палон,
„Ня жаль-жаж мне, што яго узялі,
„Толькі шкода, што ня крэпка зьвязалі:
„Ён, паганец, уцячэць, уцячэць,
Мне галоўку натаўчэць, натаўчэць.
„Трэба-ж будзе сьцерагчыся, уцякаць,
„З вераб’ямі пад страхою начаваць".
Далей крыкнула Тацяна,
Абняўшы за шыю Яна:
„Пашоў Янка у грыбы,
„Тацяна ў апенкі,
„Спаткаліся, абняліся,
„Як дзеткі маленькі“.
А за ею Халімон,
Гудзіць, як царкеўны звон:
„Ой Божа мой, Божа!
„Нашто я радзіўся?
„Састарэўся, як сабака,
„Дасюль не жаніўся".
Перастаў. — Гапка спляснула
Ды й тоненька зацягнула:
„На вуліцы курта брэша,
„А да мяне мілы чэша,
„А ці чэша, ці ня чэша,
„Ды ня дарам курта, брэша!“
Вот так пляшуць, прыпяваюць,
Хохат, лопат, крык і зык,
Аж пад строп пыл падмятаюць,
А як рэзаў — рэжа смык!
Аж тут, скрып!.. дзверы суздром
Расчыніліся… трывога!
Бо з войтам сам аканом
Як тут — знайшліся ў парога.
Уся ахвота прыўстала,
На ўсіх страхатня напала:
Ананія-ж — як уцяў!
Пахінуўся напярод,
Па ўсіх струнах запішчаў, —
Так кончыўся карагод.
І Гапону не да танца,
Як аконама, паганца,
Ён угледзіў, так прыстаў,
На ўсё горла закрычаў: