З той-жа пары Кацярына,
Як пакаёва дзяўчына,
Пры пані стала служыць;
Пані яе палюбіла,
Чытаць, пісаць навучыла,
На ксёнжцы[1] Бога хваліць.
Песьня трэцьцяя.
Хто пад кім яму капае,
Часта сам туды ўпадае.
З комэдыі-опэры „Сялянка“.
Ня так скора час праходзіць,
Як казка рэчы выводзіць;
Вот пяты гадок настаў,
Гапон на вайне як служыць,
Кацярынка па ім тужыць;
А аконам цягу даў.
У горадзе Магілеве,
Пры шырокім пры Дняпрэ,
Гудзіць, кабы шэршні ў дрэве,
Кіпіць, якбы у катле.
Там вуліцаю пан гоніць,
Каляска стралой ляціць,
Пад каньмі аж зямля стонець,
„Ахварысь, падзі!“ — крычыць.
Тут сустрэнеш каламажку,
Вот конікі! глядзь! кругом
Гладкі — ляцяць у размашку;
Гэта пеўне аканом.
Далі хтось там на драбіне,
Конік, быццам рак, паўзе,
Згадаеш па кіслай міне,
Што пасэсара вязе.
А там хвурманак багата,
Маўляў грыбоў у бару;
Глядзіш! то нашага брата
Вязуць на службу цару.
Кабы галодны сабакі,
Так жыдоўскі лапсардакі
Лезуць к табе саранчой;
Пападзіся-ж ім у когці,
Наўрад патрапіш іх змогці,
Вытрабушаць кішэнь твой
- ↑ Па кніжцы.
