Старонка:Хрыстаматыя беларускае літаратуры. ХІ век—1905 год.pdf/139

Тут ля бакавой раздаўся
Святліцы жалобны стон,
І найпершы паказаўся
Наш знаёмы акамон.
Як прышла шляхце трывога,
Каб бумагі ўсяк складаў,
Коман,з дапушчэньня Бога,
У аднадворцы папаў,
І вот, маўляў, ня урокам
Кажучы, пагана чэсьць!
Трэба-ж, быццам-бы нарокам,
На вочарадзь яму ўлезьць.
Як вала вядуць на бойку,
Так акамона пад стойку,
Ён-жа не пацягне й ног;
Ды скорчыўся у клубочак,
З дохтара ня зводзіць вочак,
А так стогне, што крый Бог!
Дохтар важна прыступае,
І некрута аглядае,
Зубы, ногі, бакі, стан;
Патуль каля яго тупаў,
Пакуль кругом не ашчупаў,
Вот, маўляў, каня цыган.
Відна, з сабой яны зналісь,
Пярвей, відна, паўстрачалісь:
Дохтар, баш, ганьбу нашоў.
Кажа, ў службу не гадзіцца,
Яму трэба палячыцца,
Ды і меры не дашоў.
А некрут: „Мае паночкі,
„Вы, ясныя сакалочкі!
„Гдзе тут хвораму служыць.
„Вот так коле мне у грудзі,
„Што сухоты, кажуць людзі,
„І ў баку вельмі баліць“.
Кабы варам абліў плечы,
Як пачуў гэтакі рэчы
Наш малады ахвіцэр,
Ён з места свайго самкнуўся,
Пры некруце апынуўся,
Глядзіць, быццам ліхі зьвер.
Пад стойкай яго прастуе,
Струной цягне ды й мацуе;
А ў бараду кулаком
Як парадкам яму суне,
Глядзі! вот саўсім ачуне
Наш няшчасны аканом.