Старонка:Хрыстаматыя беларускае літаратуры. ХІ век—1905 год.pdf/141

„Родная ты мая маці!
„Пажалей свайго дзіцяці,
„Сьлёзкі яго, асушы.
„Гдзе-ж Гапонька наш дзяецца?
„Як беднаму там вядзецца?
„Цяжанька-ж мне на душы.
„Яшчэ-ж каб Усьціньня жыла,
„Яна-б з намі патужыла,
„Утраім было-б лягчэй;
„Ато цёмная магіла
„Яе, родную, пакрыла, —
„Не змагла тугі сваей“.
Вот так, баш, як мы казалі,
Яна з паняй вечарком
Сьвяты песьні запявалі,
Аж лякай убег прытнём
Ды й кажа: „Пані вяльможна!
„Заехаў у двор цяпер
„Якісь важны ахвіцэр,
„І пытаецца, ці можна
„З яснай паняй павідацца,
„З сваей чэсьцю паказацца?“
А пані кажа — прасіць!
Ды й чапец свой падцягнула,
На Кацярынку зіркнула,
Ці няма ў чым пахуліць.
Тут у дзьвярэй паявіўся,
Сюды, туды пакланіўся
Прыгожанькі ахвіцэр;
Красны, відны і здаровы,
З ясным вокам, чарнабровы,
Золатам блішчыць мундзер.
Як глянула Кацярынка,
Здрогнула, маўляў асінка,
Сьлёзкі брызнулі з вачэй;
Ручкі на грудзёх злажыла;
Быццам другі раз ажыла:
Гапон нашоўся пры ей.
Ён гэтак, баш, як стаяў,
Угрунь кінуўся у ногі
Яснай пані, і пачаў
Свае рэчы бяз трывогі:
„Спазнай, панюхна, Гапона,
„Што ласкаю акамона
„Цару ён пашоў служыць;
„Ён на вайне заслужыўся,
„І ахвіцэрства дажыўся,
Цяпер-жа мае прасіць,