Старонка:Хрыстаматыя беларускае літаратуры. ХІ век—1905 год.pdf/142

„Каб ты, пані, кабы маці,
„Маўляў сваяму дзіцяці,
„Долю шчасну даравала;
„І, калі згодна ядына,
„Наймілейша Кацярына,
„Зручыць нас не адмаўляла“.
Кацярынка-ж як стаяла,
Тут-жа к нагам ёй прыпала,
А так міленька глядзіць!
Што паня і расплылася,
Крэпка з ею абнялася
Ды й ну-ж ім благаславіць.
Хоць Гапон чыноў дажыўся,
Ды ведаў, з каго радзіўся,
Не хацеў прынараўляць
Паном, — а простым звычаем,
Ён мужыцкім абычаем
Здумаў вясельле сыграць.
Вот у ўдавы Агрыпіны
Гаспадароў повен двор,
А наперадзе дружыны
Стаіць важна сват Хвядор;
У руках з гарэлкай пляха,
А чарка тоўста, як вол,
Міргнуў! — і Маланьня-сваха
Абрусом накрыла стол.
Ён пляшку з чаркай паставіў,
Розны закускі дабавіў
Ды й з галавы шапку зьняў;
Агрыпіне пакланіўся,
Водкі да яе напіўся
І такі рэчы пачаў:
„Нех бэндзе Езус Хрыстус пахвалёны!
„Для спасеньня грэшных з Марыі зрадзоны.
„Ня прышлі мы чарадой ад сябе,
„А прыслаў нас Гапон да цябе.
„Ёсьць у цябе Кацярынка-дочка,
„Яна ў маці, як правае вочка;
„Ды й Гапон наш малады,
„Ён Цару верна служыў,
„Хват дзяціна — хоць куды!
„Б’ём мы ўсе чалом вашэці!
„Зазаві яе із клеці,
„Няхай з намі пагуляе
„Ды й гарэлкі папытае“.
Тут дзяўчаты, маладзіцы
Кацярынку із сьвятліцы