Старонка:Хрыстаматыя беларускае літаратуры. ХІ век—1905 год.pdf/143

Чэсна пад-ручкі вядуць,
І такі песьні пяюць:
„Ото-ж табе, Хвёдарка,
„Увядзёнка Кацярынка,
„Калі яе любіш, дай пірог,
„Калі ня любіш, то вон за парог!
„Не хваліся, што ў нас быў,
„Што нашай Кацярынкі ня зьлюбіў“.
Хвёдар маладу ўстрачае,
Поўнай чаркай прапівае,
Пірог, сыр кладзе на стол;
Гарэлка ў міску ліецца,
Рублявік на дне бадзецца,
Разгуляўся сват вясёл.
А дзеўкі водку забралі,
Закускі, пірог і сыр,
У істопку пабяжалі,
Галосячы на ўвесь мір;
Уздаволь там пілі, елі,
І гэтакі песьні пелі:
„Мовіла бочачка, у піўніцы стоячы:
„Калі мяне ня вып’еце,
„Сама выкачуся,
„Па дварэ разальлюся
„Ракой ды крыніцай,
„Сьцюдзёнай вадзіцай.
„Мовіла Кацярынка, у маці седзячы:
„Калі мяне ня выдасі,
„То я сама пайду,
„Па дварэ памаленьку пабраду,
„За вароты угрунь пабягу“.
Тут яны у позну ночку,
Аж да яснага сьвяточку
Пілі, елі ды й гулялі,
Запоіны праваджалі.
А ў суботу вечарком,
За Грыпініным сталом,
Сядзела така дружына:
На пачэсным на куце,
Важна гаворку вядзе
Перша сваха Акуліна.
Дружкі ўправа, возьле сваці,
Дзьве прыгожы маладзіцы,
То Гапоніны сястрыцы,
Хоць не аднэй яны маці.