Старонка:Хрыстаматыя беларускае літаратуры. ХІ век—1905 год.pdf/145

„Маладыя маладзіцы песьні пець,
„Удалыя малайцы каравай печ“.
Ды каб усё расказаці,
Які парадак у хаце,
Як змовіны адбылі,
Ды й каравай адпяклі,
Як хлопцы, дзеўкі скакалі
„Лявоніху“, то „бычка“,
„Мяцеліцу“, „казачка“,
Як маладую саджалі
На пасад — казка така,
Што ня стала-б языка.
Вот прышла нядзелька красна,
Засьвяціла зара ясна,
Гапон наш мундзір надзеў;
Шчыра уздыхнуў да Бога,
Сеў на каня варанога
Ды й к маладой паляцеў.
А дружбы, Янка з Міронам,
Віхрам садзяць за Гапонам:
Сьледам хлопцаў грамада
Ляціць, песьні запяваець,
Вецер сьвіткі разьвяваець,
Ну! прыгожа чарада!
На канцы вазком Даніла
Гудзіць, колькі зможа сіла:
Канём музыку вязе;
Ананія-ж прыпяваець,
Ёмка смыкам падсякаець,
Не заўважыў, што трасе.
Як заехала дружына,
З хаты вышла Агрыпіна,
Надзеўшы кажух наўзнак;
Чарку Гапону падносіць,
У святліцу зайці просіць,
І рэчы выводзіць так:
„Зяценька!
„П’ю на цябе поўным кубкам,
„Добрым здароўем,
„Што мысьлю сабе,
„То і табе“.
Гапон чарку бярэ ў рукі,
Двойчы выліў за сябе,
А трэці раз для вырукі
Белы рублявік кладзе.
Грыпіна чарку прымае,
У сьвятліцу запрашае.