Старонка:Хрыстаматыя беларускае літаратуры. ХІ век—1905 год.pdf/146

Дзеўкі-ж карагодам ходзяць,
Жалобны песьні заводзяць:
„Хто у полі паціхоньку гукаець?
„Там Кацярынка свайго таткі шукаець,
„Хоць шукаець, ня шукаець — ня знайдзець…
„Ой далёка ёй татачка, далёка!
„Ў сырой зямлі, ў жоўтым пяску глыбока.
„Ды зрабілі добры людзі вечны дом,
„Без дзьвярэй, без аконачка, бяз сонца,
„Не прамоўлю, дзіцятка, ні слоўца".
Тут настала частаваньне
Ды й падаркаў раздаваньне, —
Сотню паясоў, маўляў!
Свата ручніком зьвязалі,
Баклагу у рукі клалі,
Каб гарэлкі больш дастаў.
Лубку з жытам падстаўляюць,
Маладу на ёй саджаюць,
Як каралеўну на ўрад;
Яна-жа усцяж галосіць,
Кругом паклоны разносіць
Ды й зноў сядзе на пасад.
Дзеўкі-ж, хлопцы, п’юць, гуляюць,
Пад скрыпачку падпяваюць:
„Скочыла Кацярынка з лаўкі далоўкі,
„Скланілася мамачцы нізка у ножкі,
„Норкамі зямлю парыла,
„Сьлёзкамі ножкі памыла.
„Карыся, Кацярынка, старому,
„Кланяйся і маладому,
„З паклонаў галоўка не баліць,
„Стары і малы благаславіць“.
Як баш, нявесту прыбралі,
Да двара так паскакалі
Яснай пані чолам біць,
На вясельле папрасіць.
А пані — ня пані, маці!
Маўляў роднаму дзіцяці,
Прыгожы пасаг дала,
Радасну сьлёзку ўраніла,
Маладым благаславіла,
Сама к вянцу павяла.
Ксёндз маладых спатыкае,
На ўсё жыцьце іх злучае;
А як скончыўся абрад,
Скрыпіцелі загудзелі,
Дружкі вясёла запелі,
Ды й вярнуліся назад.