А як апошні гаспадар прышоу,
Усе заселі; на старца[1] глядзяць,
Чакаюць жадна, што пачне казаць;
Дзед вокам мутным дакола павёў,
Перахрысьціўся, малітву сказаў
Ды й такі рэчы гаварыць пачаў.
„Суседы дабрыя — дзеткі дарагія!
„Дзякуй-жа вам, што убогу хату
„Вы не забылі; каб зато багату
„Бог паслаў вам долю, дзетачкі мілыя.
„Пакуль-жа пачну казачкі ілгаць,
„Помніце, дзеткі! — ды й на прышлы час,
„Усяка дзела ад Бога пачаць,
„Так ксёндз дабродзей здаўна вучыў нас.“
Тут дзед старэнькі голас свой падняў
Ды й — „Ах, мой Божа! веру“ — засьпяваў,
А стары, малы калены згібалі,
Пець сьвяту песьню дзеду памагалі.
Кончылась хвала Боска. Тут дзяўчаты
З белай кудзелькай заселі ў круг хаты,
А гаспадары, хлопцы, хто гдзе змог,
Той на калодзе, той заняў парог;
Усе замоўклі — сказаў-бы памлелі,
Вярцёны толькі кругом загудзелі.
— „Іздаўніх-даўна, некалькі сот лет,
Яшчэ разумным ня быў так наш сьвет,
Як цяпер, дзеткі. Праведнага Бога
Ня ўсе хвалілі; было людзей многа,
Што ня ў хрышчонай веры пражывалі,
Нячыстай сіле паклон аддавалі.
Вот у Лагойску, над Гайнай ракой,
Быў вельмі крэпкі замак крывічан,
Там малады княжыў князь Грамабой;
Добры, адважны, шчыры быў то пан.
Не прапускаў кепства[2] ён нікому,
Гатоў, бывала, хоць аканому
Засьпяваць праўдай; мужычкам быў рад,
Не жалеў хлеба, солі для грамад.
Там-жа недалёка у воласьці жыла
Мужыцка сямейка: гаспадар Даніла,
Яго з першай жонкі дачка Кацярына,
Расла, як тычынка, цьвіла, як каліна;
Бывала, вочкам як на цябе гляне,
Нехаця сэрца тваяго дастане:
Старонка:Хрыстаматыя беларускае літаратуры. ХІ век—1905 год.pdf/148
Гэта старонка не была вычытаная
