Старонка:Хрыстаматыя беларускае літаратуры. ХІ век—1905 год.pdf/149

Серабрысты голас, як у салавейка,
А гаспадарная, быццам муравейка,
Ціха, як авечка — прыгожа, як краска;
Зато-ж мачыха яе, Параска,
Была, як гадзюка, злая, што крый Божа!
Бывала, ад сьвету як возьме брахаць
Ды й на Кацярынку стане вымышляць,
Хоць на сьмерць заплачся — нішто не паможа.
У бабы доч Мархва, як маці, сярдзіта,
Брыдка, маўляў ведзьма, горка, як асіна;
Ня раз бедненькая наша Кацярына,
Пакрыўджана Мархвай, з яе ласкі біта,
Уздыхне ад сэрца, сьлёзкамі заплача,
А злая дзяўчына з радасьці аж скача.
Бывала калісьці, у даўні гады,
Прааццы нашы Стаўроўскі дзяды
Грамадой вялікай важна паміналі,
Мёртвых дзядоў, бацькаў к сталу прызывалі.
Ды і Даніліна, баш, заўсёды хата
Стаўроўскія дзяды што год памінае;
Як прыдзе, бывала, Зялёнае сьвята,
Сваякоў магільных бяседай страчае.
Раз Стаўроўска сьвята людзям засьвяціла,
Не адна цяжэнька паднялась магіла,
Мёртвыя душачкі узялі кружыць
Па белым сьвеце, а ведзьмы старыя,
Вот маўляў зьвер люты — ваўкалакі злыя,
Ну-ж бедным людзям худобку глуміць.
З зарой Кацярынка у той дзень устала,
Беленькае лічка ў ручаю скупала,
І з сіненькіх вочак стала слёзкі ліць,
Благатварыцеля ад сэрца прасіць,
Каб даў Ён спасеньне матачцы радной,
Душачцы грэшнай вечны упакой.
Мархва-ж з палаці ня хоча устаць,
Гляне на хату, ну ж матцы брахаць:
„Маці, а маці, палядзь! — Кацярына
„Нішто ня робіць: чакае у сваты,
„Яшчэ дасюль не замяла хаты.“
Крычыць Параска: „Гультайка дзяўчына!
„Бяры мятлу! ідзі двор мяці!
„Досіць бяз дзела у кутку стаяці!
„Каб было чыста у запечку, хаце,
„Зараз мне, дочка паганска, ляці!“
Тут Кацярынка ручкі закасала,
Сьвятліцу і двор чысьценька прыбрала,
А пасьля з бабай сталі печ тапіць,
Важну бяседу для дзядоў варыць;