Песьня другая.
Вот на Лагойскім замку Грамабой
Ледзь пачаў княжыць, а ужо як свой,
Як родны бацька быў ён для чалядзі,
Любілі яго у цэлай грамадзе.
Коратка дзяржаў ён радных паноў,
Не папушчаў ў крыўду бедных мужычкоў,
Ды што і казаць! бывала, як гляне,
На аканома ці на камісара,
Усяляку праўду з-пад ногця дастане:
Кожан баяўся такога мацара.
Да зьвера ахвотнік вялікі ён быў,
Часьценька са стрэльбай да лесу хадзіў;
Возьме, баш, гарэлкі, талакна кусок,
Дзесятак яечак, сыр, хлеба ламок,
Раненька устане, ад сьветлай зары
Ходзіць ён па лесе да цёмнай пары.
Віт, князь літоўскі, раз к яму прыслаў
Сваіх пасланцаў, каб, баш, помач даў
Проціў паганскай сілы ваяваць;
Князь Грамабой пашоў памагаць
Сваяку Віту аж да самай Оршы,
Кінуўсь на паганцаў, — моланьні скоршы,
Усіх пабіў іх, вярнуўся да хаты,
Прывёз з сабою дабычы багаты.
Усенька грамада добрых крывічан,
Ці то мужычок быў, ці вялікі пан,
Сваяго князя радасна страчае,
Дарожку яму каўром высьцілае.
Князь Віт, углядзеўшы, як яго кахалі,
Маўляў родненькага бацьку спатыкалі,
Радасну сьлёзку кулаком абцёр
Ды й такі з князем завёў ён гавор:
„Трэба, міленькі, табе ажаніцца,
„Кабы на старасьць дзетачак дажыцца,
„Хто-жа па табе мае панаваць,
„Каму грамадку таку адказаць?“
Паны, што з імі на вайну хадзілі,
Князеву гаворку зараз падхапілі,
Ды й рукі яго цалуючы, ногі,
Такія рэчы кажуць бяз трывогі:
„Дарагенькі наш князёчак!
„Родны бацячка, паночак!
„Паслухай дзетак сваіх просьбы шчэры,[1]
Выбяры жонку — якой хош манеры:
- ↑ Шчырыя.
