Гэтаку брыдоту?“ — злосна такі рэчы
Пан кажа ды й Мархву хапае за плечы;
Швырне яе далоў з замковай гары…
У сыру зямельку сашла без пары.
З таго-ж часу гара Паненскай завецца,
Дух Мархвы там часта па начах бадзецца.
Князь паноў ганяе, крычыць, што крый Божа,
Ахвота, бяседы — нішто не паможа.
„Адшукайце панны Стаўроўскай ураз!
„Крыжычак жалезны — то яе прымета,
„То Стаўра падарак. Хоць вы з таго сьвета
„Вядзіце на замак! такі мой прыказ.“
Ад беленькай зары радныя паночкі
Шукаюць дзяўчыны аж да познай ночкі;
Бядовае дзела! пашлі у разгон.
Пачуў весьць такую Гусьляр маладзенькі,
Успомніў ён Касін крыжычак маленькі:
Бяжыць да Данілы, аддае паклон
Ды й Касі гаворыць: „Ты — Стаўроўска дзева!
„Ты — князева жонка, наша каралева!
„Ты носіш падарак Стаўра на грудзі!
„Прыбярыся чэсна у нядзельну шату,[1]
„Гарсэт узьдзень красны, спадніцу багату,
„Ды на замак княжын з Данілам ідзі!“
Спужалася Кася, сьлёзкамі заплача,
А стары Даніла з радасьці аж скача!
Дочку ён пад-ручкі на замак вядзе.
Угледзілі паны, паклонам страчаюць,
Аб такой навіне князю дакладаюць;
Грамабой ня верыць, няпеўна ідзе.
Вот пабачыў Касю, вочы заблішчэлі,
З радасьці калены пад ім абамлелі,
Наяве сон князю праўдай засьвяціў;
Апомніўся, кажа: „Ты — Стаўроўска дзева!
Ты — для мяне жонка, крывічан царэва!
З табою шчасьлівы, век-бы ня тужыў!“
Боязна на пана Кася паглядае;
Палюбіла… сэрца за ім прамаўляе;
Хоць сорамна, ды, баш, да вянца ідзе
З радаснай душою, а князь ледзь ня скача,
Завідна-ж Параска са злосьці аж плача,
Вясёла бяседа — цэлай грамадзе.
А стары Даніла на вясельлі дочкі,
Закасаўшы полы, ўзяшыся пад-бочкі,
Дуе «лявоніху», аж хахлом трасе!
Вот была пацеха! Сем дзён там гулялі,
- ↑ Дарагія ўборы.
