Ўсяго досыць — прызірніся:
Еж, пі, хоць расьперажыся.
Хор.Эй-чух! чумандра,
Чумандрыха весяла!
Куторга.Ёсць гарэлка, луста хліба,
Уюны й сушона рыба.
Чаго ж болей людзям трэба?
Пінчуку тут даў Бог неба!
Хор.Эй-чух! чумандра,
Чумандрыха весяла!
Куторга.Як зьбяром дабро дачыста,
Завязём на торг да міста,
Тады квартаю — чырвонцы,
Гарцам мерым — карбавонцы.
Хор.Эй-чух! чумандра,
Чумандрыха весяла!
Куторга.Дзяўчаты нашы, як лані,
Харашэйшы, як ясны пані.
Зіркне катора — маспане! —
Сэрца з-пад жабра дастане.
Хор.Эй-чух! чумандра,
Чумандрыха весяла!
(Чуваць звонікі. Шляхта, ап’янелая, хістаецца па сцэне без парадку; гутарка агульная бяз сэнсу; Куторга пасярэдзіне сцэны раняе з рук кубак і засынае; Кручкоў бярэ ўбок Альпенскага і кажа яму):
Кручкоў. Ведаеш, што на цябе казаў Статкевіч?
Альпенскі. А што?
Кручкоў. Ён казаў, што ты не шляхціц.
Альпенскі. Што? Ён мяне так зневажае? Вось я ж яму пакажу маё шляхецтва.
Кручкоў. Не пры мне, — як паеду, тады з ім расправішся! (Адыходзіцца, бярэ ўбок Статкевіча.) Знаеш? Цябе Альпенскі аблаяў мужыком.
Статкевіч. Ён сьмеў назваць мяне мужыком? Мне сам Юры Кабылінскі падпісаў грамату, — дык я ж на шкуры яго выпішу сваё шляхецтва! (Шугаецца да Альпенскага і пачынаюцъ біцца.)
Ліпскі. Найяснейшая карона! Шляхта напілася і завялася біцца. Бойцеся Бога, раздыміце, а то і з вас штраф будзе належаць!
Кручкоў. Не ка мне, не ка мне, — няхай у суд падаюць, тагды прыеду на следства! Бывайце здаровы! (Выходзіць з Пісулькіным.)
Ціхон. Віват, найяснейшая карона!!
