Ня дзівіся, панок, як жыву, —
Мне ніхто не памог будаваць.
Хоць лянівым у сьвеце слыву,
А магу сьвет карміць-гадаваць.
Ты-ж пазнаў, што у кніжках стаіць;
А там розуму шмат ад вякоў
І ўсё можаш па кніжках рабіць;
А гдзе-ж кніжка для нас, мужыкоў?
Гдзе-ж нам розуму столькі набраць? —
Знаем толькі загон ды саху,
І жывём, каб касіць ды араць,
Ды жывём мы у божым страху.
Каб умеў кіраваць я пяром, —
Я-бы кніжку счыркаў, як папар,
І аб тым, як мы сеем, аром,
І як косім, і жнём божы дар.
Можа-б ты прачытаў той грызмол
І да працы набраў-бы ахвоты,
Шанаваў-бы мужыцкі! мазоль,
Ня чураўся-б мужыцкай бядоты,
І падаў-бы руку мне, сьляпому,
І давёў-бы мяне да дарогі:
Ня блудзіў-бы і я сярод лому
І калючак, што раняць мне ногі!
|}
|
Як я толькі нарадзіўся —
Бацька сказаў: „Кепска будзе!“
Ну дык-жаж не памыліўся:
Зьдзекавалісь Бог і людзі.
А чым кепска? — бо у марцы
Я радзіўся — (пост праўдзівы,
Цяжкі месяц ў гаспадарцы.
Як пражыў хто — будзе жывы).
Пераеўся хлеб да крышкі,
Бульбы толькі як пасеяць,
І прыварку ані лыжкі,
І скаціна, — хоць разьвеяць;
Ні саломкі, ня то сена!
Хоць-бы на раз для скаціны;
А тут дроў а ні палена,
А тут яшчэ нарадзіны!
Трэба-ж бабе бохан хлеба
І гарэлкі-ж трэба пляшку,
Яшчэ-ж хрысьціць хлопца трэба…
Вот і думай, як сярмяжку
Нясьці жыду пад заставу,
Ці прадаць каня, кароўку.
— „Сеў, казаў ён, я на лаву,
„Узяўся за галоўку,
„І заплакаў, аж заліўся,
„Так як бацьку пахаваўшы…
„Кепска зрабіў, што радзіўся,
„Кепска будзе, сьвет пазнаўшы!“
Ці-то слова йшло урокам,
Што казаў у кепскім часе,
Ці хто кінуў такім вокам?..
Ну і доля-ж удалася!
І збылося-ж бацькі слова!
Вот у тыдзень вязуць, гэта,
Хрысьціць мяне да Макрова
Кумоў двое і кабета.
У Аборках мост сарвала…
А я-ж быў — чуць жывы, слабы;
|
