Старонка:Хрыстаматыя беларускае літаратуры. ХІ век—1905 год.pdf/205

Рада ў раду, на тым стала,
Што ахрысьцяць з вады бабы.
З Бярэзіны жменю вады
Кума сама зачарпнула,
Паматала сюды — туды,
Трэйчы на мяне лінула.
— „Вось і хрэст увесь тут, кажа,
„І ксёндз хрысьціць гэтаксама,
„Толькі яшчэ чымсь памажа,
„А хлапцу ўсё роўна — яма!
„Хоць-бы жывым ды давезьці,
„Каб дарогай не сканала, —
„Скажуць, кепска вязла гдзесьці
„Або туга спавівала!..“
Гэтак мяне пахрысьціўшы,
Вязуць назад ўжо до маткі.
Вочы добра пазаліўшы,
Ледзьве унясьлі да хаткі.
Закусіўшы тут, як трэба,
Пакумаліся і квіта!
Баба ўзяла бохан хлеба,
Пляшку водкі, торбу жыта;
Разыйшліся і паснулі.
Матка-ж мяне калыхае:
„Люлі, шэпча, сынок, люлі“…
А як зваць? — сама ня знае.
Вот назаўтра спазараньня
Бяжыць матка да кумошкі
Ды пытае, як празваньне
Далі сыну? Лёну трошкі
Тут прынесла пры здарэньні,
Трошкі сала, круп са жменю…
А кума-ж была праворна:
Хоць што збрэша, не запнецца;
Круце сабе ў сенях жорны,
Трэба-ж салгаць! куды-ж дзецца?
— „Імя, кажа, твайму сыну
„Ксёндз хацеў даць па кантычцы,
„Думаў ён, можа, з гадзіну;
„Узяў кніжку, як стаў рыцца,
„Дык даў потым з календарка!“
Матка прутчэй з хаты ў сені,
Як-бы цівун гнаў па карку,
Усё шэпча то іменьне:
— „Аліндарка, Аліндарка!"
Прыляцеўшы так да дому,
За калыску узялася
І зрадзела, як сьвятому,
Што аж сьлёзмі залілася.
І калыша, і галосе;
Надта імя ўпадабала;
Надта добрае здалося,
Што такога і ня знала!
Вось і клікаць мяне сталі
Скаліндаркам, Аліндаркам…
Ну, як зналі, так і звалі.
Але вось што з гаспадаркай?
— Найперш конь здох, таго-ж лета
І цялушка, як лань пала…
Матка-ж, ведама, кабета,
Затужыла і запала,
Гадкоў со тры пацягнула,
Ў марцы й ручанькі згарнула,
(А ўсё ў марцы, трэба-ж гэта!
А разумная была кабета!).
З таго гора бацька бедны
Стаў маркотны, як магіла.
Было сядзе такі бледны:
„Што-ж ты гэта нарабіла?“ —
Гэтак скажа і заплача.
(Хто-ж пачуе, хто убача?),
Потым дай памалу сватаць;
Трэба-ж, ведама, жаніцца,
Каб было каму палатаць,
Каб было у што зьмяніцца,
А так усё памарнела:
Куры, гусі, навет сьвіньні.
І сьвіньня дзяцей паела,
І карова марне гіне…
Ў восень давай шукаць пары:
Ды ніводная ня хоча,
Аднэй бедны, другой стары,
Трецьця, чорт зна, што тароча:
— „Аддай, кажа, Аліндарку
„Куды-кольвек, хоць на людзі,
„Сядзь на нашу гаспадарку!
„Тагды выйду, добра будзе!“
Бацька кідаўсь са тры тыдні,
Яшчэ горай зажурыўся,
Прадаў сякі-такі злыдні,
Разлайдачыўся, расьпіўся
І умёр так пад гародам,
Ушчаміўшы ў плот галоўку.
Шапку знайшлі аж за бродам