Старонка:Хрыстаматыя беларускае літаратуры. ХІ век—1905 год.pdf/212

Ня помню, як выйшаў я з чысцу таго,
Прашнуўся у хаце, на печы, аж днём.
Усе кругом плачуць, ня ведаць чаго,
А паліць мяне ды так, як агнём!
Трашчыць галава, баляць усе косьці,
І надта вады зажадалася піць.
Напіўся і зноў упаў я у млосьці!..
От давялося-ж у чысцы мне быць.

|}

ДУРНЫ МУЖЫК, ЯК ВАРОНА.

Ўвесь сьвет кажа, б’ець у звоны:
„Дурны мужык, як варона“.
Гэта-тыкі справядліва:
Ён дурнейшы ад вароны,
І ня дзіва — было-б дзіва,
Каб мужык ды быў вучоны.

Дык крычыце-ж, бійце ў звоны:
Дурны мужык, як варона!

Да навукі ён ня браўся,
Закасіўся, загараўся;
Дурнем умрэ, як радзіўся,
Сам сабой дурным зрабіўся,
Ведама, мужык — хамула, —
Ад навукі адвярнула!

Дык крычыце-ж, бійце ў звоны:
Дурны мужык, як варона!

Ці-ж ня дурань мужык гэта:
Гарэ, сее усё лета,
А як прыйдуцца дажынкі,
Няма збожжа ні асьмінкі,
А даждаўшы на Каляды,
Мужыкі мякінцы рады.

Дык крычыце-ж, бійце ў звоны:
Дурны мужык, як варона!

Усю зіму возам цягне
Да вагзалу рожна збожжка.
Ногі зьмерзнуць, сам засьмягне,
А на хлеб кажух заложа,
Каб дажыць як да крапівы,
Абы ў поле выйшаў жывы.

Дык крычыце-ж, бійце ў звоны:
Дурны мужык, як варона!