Ад Пятра і да Якуба
Ён касой махаў ад раньня.
Наклаў стагоў, людзям — люба,
Ў хаце-ж сена — а ні званьня.
Равець з голаду скаціна,
Хоць, кінь, бяжы за вачыма!
Дык крычыце-ж, бійце ў звоны:
Дурны мужык, як варона!
Глядзі, касьцёл аж да неба,
Воласьць бляхамі пакрыта!
Срэбрам скрые, калі трэба,
Бо за гэта яго біта,
А сам жывець ў мокрай яме,
Дзьверы заткнуў анучамі!
Дык крычыце-ж, бійце ў звоны:
Дурны мужык, як варона!
З камаровы нос сякерку
Сьцісьне, кракне, замахае, —
Зробіць пушчу, як талерку,
Сьвет дравамі закідае!
А у хаце зварыць страву —
Пашчапае стару лаву!
Дык крычыце-ж, бійце ў звоны:
Дурны мужык, як варона!
Глядзі, горы паразрыты,
А чыгункай сьвет абвіты:
Ўсё з мужыцкай цяжкай працы,
Усе едуць у палацы;
Ў мужыка-ж няма білета!
Ці-ж ня дурань мужык гэта?
Дык крычыце-ж, бійце ў звоны:
Дурны мужык, як варона!
|}
БОГ НЯРОЎНА ДЗЕЛІЦЬ.
Бог сіроты любіць, але долі
не дае (прыказка).
|
Чым-то дзеецца насьвеце, |
