Вунь стаіць бярозка, тут ля самай хаткі,
Косы папусьціла… плача, кажуць людзі,
А мне так здаецца, што ёй а ні гадкі:
Што было — ня помніць, ня ўзнае, што будзе.
А можа-ж і помніць, як то я калісьці,
Быўшы малым хлопцам, лазіў, калыхаўся;
Яна была гібка, болей было лісьця…
І я ўжо ня мог-бы, як тады сьпінаўся.
Чаго-ж мне маркотна? ты скажы, бярозка?
Маўчыш, як нямая, і сама смутная!..
Мусіць-такі праўда — гэта яе сьлёзка,
Што кажуць другія — капля расяная.
Мне жаль і бярозкі, чаго-ж яна плача,
Калі ужо долі не пераінача?
Ня тужы, бярозка, сьвет з намі ня згіне,
Вецер, як павее, шышачкі раскіне,
Хоць-бы ты засохла, — вырасьце вас болей…
Перастанем плакаць мы над сваёй доляй!
Якась яно будзе, дажывём да дошкі,
Хоць лепей, хоць горай, абы ня так трошкі!
Шышачкі раскіне, як параскідала
Маіх шэсьць сыночкаў — здаецца, ці мала?
Усе разыйшліся! — Адзін у наборы,
Адзін пайшоў ўпрочкі за Чорныя моры,
Адзін за Дунаем саўсім асяліўся,
Адзін у Сыбіры — з старшынёй пабіўся,
Пяты па пісарстве гдзесь у Патарбурку.
Кінулі у хаце вот крывога Юрку!..
Ну, ды рана-позна, тыкі мне здаецца,
Кожны занудзіцца, да дому прыб’ецца…
|}
ПРАЎДА.
|
Ой цяжка, цяжка!
|
