І дзеля сьвята чарка нам зварыцца.
Сонца навукі скрозь хмары цёмныя
Прагляне ясна над нашай ніваю,
І будуць жыці дзеткі патомныя
Добраю доляй — доляй шчасьліваю.
|}
ДА МАЦЕЯ БУРАЧКА (Ф. Багушэвіча).
|
Дзякуй табе, браце. Бурачок Мацею,
За тое, што ў сэрцы збудзіў ты надзею,
Што між братоў нашых знаходзяцца людзі
З кахаючым сэрцам і баляшчай грудзяй.
Дзякуй табе, браце, і за тыя словы,
Што ўспомнілі звукі нашай роднай мовы.
Бяры, браце, дудку, наладзь і жалейку,
Няхай песьнь смутная ідзець у калейку
І будзіць у сэрцах мысьль аб лепшай долі,
Якой мы ня зналі дагэтуль ніколі.
|
|
Чараўніца уракла, —
Быў я колісь ваўкалакам:
Бегаў чортам ўздоўж сяла,
І к гавядам поўзаў ракам,
І людзкую знаў гаворку,
І з сабакамі знадворку
Гаварыць я спосаб меў.
За гумном раз ціха сеў, —
Ажно Лыска прыляцеў.
Як на панскай службе стаў,
Па прыязьні ён мне кажа:
— „Кінь ты, куме, жыцьцё ўража:
„Цяпер марна прападаеш,
„А ты-ж — ўсякі спосаб знаеш:
„Майму пану стань служыць,
„Табе добра будзе жыць“.
— „Ах ты, дурню, думаў я: —
„Мне вярнуцца да сяла?
„З сваім панам і з сялом
„Задушыся ты калом!
„Хоць галодзен — я свабодзен,
„Гдзе мне цягне — там бягу, —
„На свабодзе прападу,
„А ў няволю — не пайду!
„Буду вольным ваўкалакам, —
„Ты-ж — на прывязі сабакам“.
|
