нашчадкаў[1]. Мысьлі кружацца і налятаюць, як чалавек аб гэтым падумае: можа гэтаксама налятаюць і кружацца наўкол духі дарагіх нашых нябожчыкаў? De Chataubriand[2] заклінае цені каралёў францускіх, каб не падхадзілі да занячышчанай магілы у S-t Denis і каб не заглядалі ў змарнаваную бацькаўшчыну. Загадавае каралю засягаць[3] муравы вясковых могілак.
Сягнуўшы мысьлю, столькі-ж гэта бачыцца сяліб, сягоньня[4] апаганеных, сколькі-ж гэта дзядоў не пазнала б сваей нашчадзі на тэй зямлі, дзе спачываюць іх косьці!
Я, дзеля пашанаваньня сягоньняшвяга вечару Дзядоў, выйшаў на мост, каб падумаць аб памершай радзіне і прыяцелях. Я саўсім спакоен, нішто маіх думак ня трывожыць. Няхай-жа думкі мае будуць трызнай хаўтурнай дзядоўскай[5] маім антэнатам[6].
._%D0%92%D1%8B%D1%8F%D0%B2%D0%B0_25.jpg)
Аляксандар Раманавіч Пшчолка.
КАНІЦЕЛЬ.
Я, панічок, ужо 25 гадкоў, суджуся-важдаюся, шукаю праўды па сьвеце… Божа мой! Здароўе маё прапала, ножкі мае ня ходзяць, трэці год, як асьлепла… па старцах стыдаюся хадзіць…
