Жонка Янкава (праціскаваючыся з грамады і абціраючы рукавом сарочкі сьлёзы).Я, паночкі, падыйшла к дзяцёнку, што ў люльцы ляжыць, а Пахом мяне ў грудзі, я ўстала, паднялася, а ён мяне кулаком па носе, ну я й залілася крывёю… А дзяцёнак перапудзіўся і цяпер саўсім як няжывы… (Плачаць).
Пісар.Маўчы, маўчы, цябе ня пытаюць!
Янка.Паночкі! Во яшчэ Пілімоніха ёсьць, што відзела, як ён мне галаву рашчапіў… Я-ж яе ў сьведкі пісаў… Яна пасьведчыць…
Пісар (лістаючы кнігу).Пілімоніха, Мар’я! Што ты ведаеш у гэтай справе?
Пілімоніха(жэстыкулюючы).Паночкі мае! Я — баба зусім простая… Я папросту скажу. Як я толькі ўстала і спаднічку не пасьпела накінуць — чую, крычаць… Крык, зык, як якое што… Я цераз парог, ды на двор, ды каля хлявоў во к гэтаму самаму Янку… А там, браткі во гэты самы Пахом во гэтага самага Янку лупіць бязьменам па галаве, а жонку яго адштурхаваець… Куды Янку супроць Пахома!..
3-і судзьдзя.Во трашчыць баба!
1-ы судзьдзя.Трашчыць, як трашчотка…
Пілімоніха.Тады я, паночкі, як закрычу: ай, браткі, чалавек чалавека да сьмерці б’ець! Тады Сымон выскачыў…
Пісар.Ну, добра… Пажджы. (Пішаць. Паўза).
Пілімоніха.Тады я, паночкі…
Пісар (пішаць).Маўчы.
Янка.Ды як я яго буду біць, паночкі! Вы паглядзіце, які я ёсьць чалавек на сьвеце! Мае ногі й рукі паслабелі… (Хліпаець). Як-бы я…
Пісар.Маўчы. Усё разьбяруць судзьдзі. Усё будзе відаць. Плакам не паможаш…
Пілімоніха (завязаваючы хустку).Дай Бог, каб я да сваіх дзетак…
Пісар.Маўчы! (Пішаць). Пахом Цімахвееў! Ці няма ў цябе сьведкаў?
Пахом (падумаўшы).А во — Мірон, паночак! Мірона запытай.
Пісар (падміргаваючы Мірону).Ну, што ты ведаеш, Мірон?
Мірон.Іду я, браткі, па вуліцы… і чую (Скрабець патыліцу)…
3-і судзьдзя.Але Янкава справа зацягнулася…
1-ы судзьдзя.А зацягнулася, аж вочы зьліпаюцца… Ну, кажы, кажы, Мірон… што там на вуліцы…
