Старонка:Хрыстаматыя беларускае літаратуры. ХІ век—1905 год.pdf/249

дзіла, дамоў малцоў прагнаць гразіла, ніхто ёй радачкі ня даў і жодны^[1] свайго дзела пілнаваў. Ну што-ж састоіць жоднаму двару воз дроў прывезьць? Трыццаць двароў — трыццаць вазоў. Дык не-ж! Ніхто ня хоча палцам шавалнуць…

---

Калі-б хто добры, ато й бабы туды-ж! Загадалі мост^[2] у школе мыць. У ваднэй палец баліць, у той дзіця малое, той некалі^[3], а тая й зусім схавалася ад соцкага у клець: скажы, кажа, дзіцятачка, што матка далёка ў полі лён бярэць. Гляджу, аж тая, што палец болны, на рэчку плацьце праць нясе. Ага! На сваё дзела вы дасужы, а школу мыць нядужы^[4]…

Восіп Данілавіч Арлоўскі.

З „БЕЛАРУСКІХ НАРОДНЫХ РАСКАЗАЎ“.

∗          ∗
∗

Нудныя мае вершы і прозы, —
Я ня крычу: браціе, віват!
А кажу, што сьвет чакаюць сьлёзы, —
Ці-ж я гэтаму вінават?
Гэта яшчэ ня ёсьць ліха,
А самае ліха ўперадзі;
Да таго зробіцца няціха,
Што хоць ты на сьвет не глядзі!

^∗_∗^∗

Старыя ад маладых уцякаюць,
А маладыя за імі бягуць усьлед;
Адны і другія толькі мільгаюць;
Сягоньня молад, а заўтра — дзед.
Кожны ў госьці прышоў, —
Ды і госьці тут трудныя!
Што-ж ён добрае знайшоў?
Мы усе тут бядныя!

∗          ∗
∗

Цары цытадэлі украпляюць
Яшчэ на сотню тысяч лет
І больш запасаў ваенных скапляюць:
„А! яшчэ пастаіць сьвет“.

1. Кожны, усякі.
2. Падлогу.
3. Няма часу.
4. Гаворка Мглінскага, Суражскага і інш. беларускіх паветаў Чарнігаўшчыны.