А гэта і ў галаву ня прыходзіць, —
Або-ж народ ужо сьлеп? —
Зато ўсё ужо на нет сходзіць!
Здаецца, відзіць ужо й кеп[1]…
∗ ∗
∗ |
Паглядзі, пане чытацель,
Што на зямлі тварыцца!
Відзь мы тут — дачасны абітацель,
А за што-ж нам сварыцца?
Жудасна усё гэта бачыць, —
Да чаго, казаў той, даходзіць!
Хто скачаць, а хто плачаць,
А хто поўзаець, а ня ходзіць…
∗∗∗
Ня ўжо-ж вы гэтага ня бачаце,
Што мы стаім ля парога?
А вы яшчэ толькі кулдаячаце[2],
А ня просіце вы Бога?
Бог скора сатрэць усё ў прах,
І багатыроў чакаюць сьлёзы,
Бо вялікі настанець страх
Ад бяды вялікай дозы!
∗ ∗
∗ |
Не асудзі мяне, Грышка,
І не асудзі, Тарас:
Я гэтаму не вінават, брацішка, —
Тут многа ёсьць і пра вас.
Можа, каму будзець і не па гумору,
Але душа мая не вінавата;
Я тут пісаў усё без разбору,
Не шчадзіў я і роднага брата
|}
БЕДНАСЬЦЬ І БАГАЦЬЦЕ.
