Іншы гаруець і працуець,
І б’ецца ён, як рыба аб лёд, —
А ўсё ён багацьця ня чуець
І п’ець палын, а ня мёд.
Іншы есьць, п’ець і ляжыць,
І ўвесь у раскошы аплываець,
А к яму доля так і бяжыць,
І ніякой бяды ён ня дбаець.
ІІ.
Вось іншы моліцца дзень і ноч,
І для ўсіх ён дабрак,
А на яго усякая немач,
І век цэлы ён батрак.
А хто, як мядзьведзь, равець
Г нікога ён ня любіць,
То Бог багацтва яму даець!
А можа Бог яго губіць?!
ІІІ.
Ці відзіш ты, Кандрат,
Што нам няможна жыць?
Глядзі-ж ты, мой брат,
Што бяда за бядой бяжыць!
Гэта-ж за тры дзесяціны зямлі
Да пятнаццаці рублей плаціць,
А сваей няма чым карміць сям’і,
А толькі ім трэба гаціць.
Аднаго каня і аднэй каровы,
Як хочаш сабе, гадуй.
Вот і будзь ты вясёл і здаровы, —
Толькі дзень і ноч бядуй.
ІV.
А што-ж, брат Мікіта,
Нас усе дзяруць;
Нам жыць ужо — квіта,
З нас пасьледняе бяруць.
А заарандуй у пана зямлі кусок,
Дык ён скуру з цябе зьдзярэць,
Ты яму не адплацішся за пясок,
Ён пасьледняга каня забярэць.
Ён не паглядзіць на гэта,
Хоць ты перад ім і галасі,
Што нядобрае было лета,
А ты арэнду яму нясі.
