Я знаю і такіх многа,
Што да міліёна дзесяцін,
І толькі на яго аднога!
Ці ён-жа і ў Бога гаспадзін?!
А ці гэта-ж нам няможна падзяліцца,
Каб мы добрыя былі?
І ня трэба нам было-б давіцца,
І усе-бы спакойна жылі.
І ніхто-бы ня скітаўся
Бяз усякага прытулку,
А кажынны-бы за дзела узяўся
І ня крычаў-бы ратунку.
V.
Госпадзі, ураджай дай!
А што ўрадзілася на зямлі,
То памешчыку усё аддай,
А тваёй ня трэба сям’і…
А хто-ж можаць ім сьлязу абцерці:
Цар зямны ці Нябесны?
А не, то лепей ужо памерці,
Бо для бедных сьвет цесны!
Няўжо ты думаеш жыць
Сто тысяч лет?
Міліёны павінны тужыць,
А я — то ўжо, верна, нет?
І няўжо так павінна быць
Да сканчэньня міра?
І ня будзем бліжняга любіць,
Што ня йграець ліра?
І цяпер хто п’ець віно і бір[1],
А каму — бед вялікія дозы;
У каго грандыозны пір,
А многія п’юць сьлёзы.
Хоць-жа я ужо і старык,
І ужо я нямножка сьлеп, —
На кладзішча павязець мяне шасьцярык!
Ды і паставяць у склеп.
Папоў або ксяндзоў
Будзець пяць або шэсьць
І вялікі званоў зоў, —
Мне і па сьмерці будзець чэсьць.
Коні будуць жалобаю пакрыты,
Як павязуць мяне на пагост,
- ↑ Піва.
