Гроб будзець злотам увесь аббіты,
І не адзін скажуць тост.
А грошы хаця і астаюцца,
То ня дам беднаму зброду,
Хай сабе з мяне сьмяюцца,
Лепей кіну іх у воду.
VІ.
Ці відзеў ты на ўсім сьвеце,
Каб беднаму хто памог?
Гэта ўжо у мяне на прымеце:
Калі і паможаць, то… адзін Бог!
Другі хоць сабе і багач —
На словах літасьць маець,
А перад ім галасі сабе і плач,
А ён аб табе і ня дбаець.
Ён перад табой па табе бядуець,
Што ты саўсім бедны,
А глядзі, чым ён цябе ратуець:
На! рубель табе медны…
— „Я, кажаць, сваю маю заботу!
А за сьвядчэньне ў цябе ці ёсьць?“
— „Ды я выламаў яго з плоту!“
І ці гэта-ж ня злосьць?
У мяне засьвядчэньне, або білет —
Дубовая ў руках палка;
Я сам ужо старых лет,
А хаджу так і змалка!
VІІ.
І ці гэта Бог нас дапусьціў,
Што мы так ходзім?
Не, гэта — той, хто нас апусьціў,
Што мы і прытулку не знаходзім.
Мая гутарка, здаецца, к месту, —
Як-жаж мне і маўчаць:
Паглядзі на мужчыну або на нявесту, —
Аджа-ж і яны крычаць!
Крычаць ды яшчэ аж і плачуць,
Што аж кроў ліецца руччом,
І ўсе гэта ужо бачуць, —
Ды і гэта ніпачом!
А, Божа наш мілы,
Якая наша злая доля,
Што на Русі усе хілы, —
А калі-ж будзець воля?
