Старонка:Хрыстаматыя беларускае літаратуры. ХІ век—1905 год.pdf/254

Усе — роўна як сьпяць
І ня могуць прачнуцца!
А ўсе людзі з нас кпяць,
Што ня можам аглянуцца…
Няўжо мы тады прабудзімся,
Як сонца узойдзець?
Гэта-ж мы і есьці забудземся,
А слабы і ў магілу сойдзець!

VIII.

Няўжо-ж і мы павінны таго дзяржацца,
Чаго дзяржаліся нашы прэдкі?
А ці не пара нам за свае навукі ўзяцца,
Каб і мы былі меткі?
Самая большая беднасьць,
Калі чалавек дурань;
І гдзе-ж можаць быць еднасьць,
Калі ў аднаго дом, а ў другога курань?

|}

„ХУХРАКІ“ і „ЗБРОД“.

I.

А ці мы па йгрышчах не гайсалі,
Як былі мы дзяцюкамі?
А ці мы з табою не плясалі?
А цяпер мы ужо хухракамі!
Так бывала мы з табою пляшам,
Пад скрыпку або пад дуду,
Ды яшчэ аж і рукамі машам,
А цяпер пазналі мы бяду.

IІ.

Мы з табой ужо старыкі,
Нас задратуюць і куры,
Нам з табой насіць чацьвярыкі,
А гдзе-ж нам насіць пуры^[1]?
Усё, сусед, прайшло
Мільгом, як майскі дзень;
А што к нам цяпер прышло,
То гэта для нас — цень!

1. 24 гарцы.