ІІІ.
Што-ж рабіць, брат Касян?
Відаць, Богу так угодна,
Што Бог робіць нам ізьян, —
Бо народ стаў жыць модна.
Ня дзіва, што Бог нас караець,
Калі ўжо і наш брат, мужык,
І той: „Бога нетуці!" — увяраець…
Каб табе адсох язык!
ІV.
Бог і цар даў нам свабоду,
А маладзёж цаніць яе ня ўмеець, —
Ты відзіш, сколькі стала зброду?
Вот нас і Бог ужо не жалеець.
Маладзёж ня знаець ні Бога ні людзей, —
Матку кулаком, а бацьку за грудзі!
Ты чуеш, што робіць Хвадзей?
Вот якія цяпер людзі!
V.
Як быў прыгон ды паны,
Дык мужык знаў саху, цэп і касу,
Не насіў ён на выпуску штаны, —
А цяпер ён — як шыш у лясу!
Рабіць нічога ня хочаць,
Ды каб смачна нажрацца,
Па вуліцы ходзіць ды рагочаць,
Ды каб прыгожа убрацца.
Калі грошы троху агадаець,
Дык гайдачкі ў горад,
А там у басякі пападаець,
Ды вошы ад’ядуць і ворат.
А тады ўжо ходзіць ды галосіць —
(Ён думаў бацьку угразіць) —
Заразы у дом наносіць
Ды усю сям’ю заразіць.
Па этапу яго прывядуць,
А бацька заплаці за яго грошы,
Ато ў воласьці за яго аддадуць, —
Вот твой і сынок харошы!
VІ.
Табе хочацца, каб насіць
Хутру і панскія камашы, —
