Не захацеў-бы ён у будні дзень боты надзяваць
Ды мылам рукі мыць па самыя локці,
В пашоў-бы ён старожку і варту адбываць
І скора-бы ён папаўся-б аканому ў когці.
Насіў-бы ён, юха, тое, што прыгожа мужыку:
Старую каліту і шабалтас,
Ды яшчэ рад-бы ён быў і аднаму гузіку, —
Так, як бывала і ў нас.
Гэта, бывала, рэдка ў каторага пры каліце
Пяток медных гузікаў сядзіць,
А ён носіць яе сьпераду, пры жываце,
А шабалтас сабе збоку вісіць.
А цяпер распусьціліся яны — ах, Божа наш!
Уся маладзёж пашла сваім торам:
Саўка, Паўлюк, Хведар і Кандраш,
І прапаў у іх увесь сорам.
Парасло на іх сучча, як на лазе,
Нетуці каму яго ацерабіць…
А ці гэта-ж яны жывуць у гразе?
Зато яны ня знаюць, як трэба жыць!
Каб яны гадаваліся, як і мы, у цьвіку
Ды спытывалі бярозавай кашы,
То яны пакорны былі-б усякаму чалавеку
І былі-б добрыя дзеці нашы.
Тады і сонца весялей хадзіла,
Як сьвятая розга хадзіла;
І ня было тады такой псоты,
А кажынны глядзеў сваей работы…
Х.
Табе трэба такую жонку,
Каб умела таўчы і малоць, —
Вазьмі сабе лепей Фронку,
То будзець жаць і палоць.
Фронка можаць кросны ткаць,
І умеець есьці варыць,
Ён ня ўчыцца і хусты праць,
І ня будзець журыць.
Ёй злучалася на вяку
І дзяжу ня раз мясіць,
Ёй ня грозна быць і на таку,
А хоць сабе і касіць.
Не бяры той, што танцуець,
А каб за гаспадаркай глядзела,
Вазьмі тую, што працуець
І абы-што адзела.
