Гэты-ж князь вялікі Ягайла зрабіў раду з маткаю сваёю вялікаю княгіняю Ульянаю, і з братамі сваімі, і са ўсімі князямі і баярамі літоўскае зямлі і паехаў у Кракаў, у польскую зямлю. Там-жа сам хрысьціўся, і браты яго, і князі і баяры літоўскае зямлі. І ўзяў за сябе каралеўну Ядвігу і каранаваўся таго каралеўства карунаю. І з таго часу пачаў хрысьціць Літву у лацінскую веру…
|}
З Аўрамкавай кронікі.
(1495 г.).
гонца пошлеть. к’ веліму князю вітовту к дорогічіноу (Дарагічыну). што тая дела сталася. і гонець той найдеть. велікого князя вітовта оу городне (Горадні). і княз̅ велікый вітовт’ за одінь дн̅ь (дзень) з городна пріженеть (прыедзе) к оц̅у своемоу велікомоу князю кестоутью (Кейстуту). он ж рекл (сказаў) сно̅у (сыну) своемоу велікому князю вітовтоу ты мне. не веріл’. а се тыі грамоты. што запісаліся на нас’. но бг’ (Бог) нас’ остерег. іно я велікому, князю ягаілоу (Ягайле) нічого не вделал’. не роушіл’ есмі ні скарбов его. ні стад’…[1]
З Быхауцовай кронікі.
(16 век).
… Князь Вітебскі сынов’ немел, толко дочку, і он дал за него (Альгерда) дочку свою і прінял его в’ землю (зямлю) Вітебскую…
… І колі князь Ольгерд’ понял’ (узяў) за себе жону княжну Уляну Вітебскую, для котороеж’ князь Ольгерд’ охрістілся в’ Рускую віру (веру), а панове Літовскіе всі былі у своіх верах’ поганьскіх’, і кн. в. Ольгерд’ нечініл ім сілы (не прысіляў) і в’ веру свою не вернул…
… (Ольгерд) собравші воіска своі всі, Літовскіе і Рускіе, і пошол’ з Вітебска просто ку Москве, і на самы веденіі день (Стрэчаньне), рано, кн. в. со бояры і со князі от завтрыні ідет’ з церкві, а кн. вел. Ольгірд’ со всімі сіламі своімі, роспустівші хоругві своі, вказался на Поклонной горе…
- ↑ Прыклад пісьма з гэтым тэкстам зьмешчан на стр. 19 „Гісторыі беларускае літэратуры“.
