Старонка:Хрыстаматыя беларускае літаратуры. ХІ век—1905 год.pdf/65

Ўсю надзею ў Табе маю,
За ўсё Цябе выхваляю.
Ты стварыў, Ты адкупіў,
Ты нас, Божа, прасьвяціў.
Зато Табе, гдзе ёсьць людзі,
Чэсьць і слава няхай будзе.
Ах мой Божа! Зграшыў Табе,
За грэх дастаў пекла сабе;
Ды ня так жаль згубы маей,
Як жаль, Божа, крыўды Тваей.
Дзеля Твайго спадабаньня,
Хачу хаваць прыказаньня.
Жыць і ўмерці ў Табе волю,
На грэх болей не дазволю.
Цалуючы Твае раны,
Спасіцелю наш каханы,
Сьлёзы нашы выліваем,
Шчырым сэрцам прыракаем:
Пакуль будзем з людзьмі жыці,
Ня будзем Богу грашыці.
О Марыя, матка Божа,
Прасьвятая райска рожа!
Маліся Богу за намі,
Нягоднымі грашнікамі.
Ўсе сьвятыя! ўзгляньце з неба,
Ваша ласка нам — патрэба.
Ручкі, вочкі к небу ўзносім,
Адпушчэньня грахоў просім.

|}

СТАРЫ ВОСІП БАРАДАТЫ.

Стары Восіп барадаты
Спалохаўся, скочыў з хаты:
Што гэта, дзеткі, за пракуда?
Неба гарыць, над чудам чуда!
Вангелі хораша сьпяваюць,
На жулейчыках іграюць,
Кажуць: Хрыстос нарадзіўся,
Ў Віхлееме нам зьявіўся.
Пабяжым усе да Яго,
Прывітаем мы Яго.
Неба й зямлі Князь багаты
Ў ясьлях ляжыць між быдляты,
Ня прыбраўся ў царскі шаты,
Няма ў Яго жменькі сенца,
А ні руба палаценца;