Старонка:Хрыстаматыя беларускае літаратуры. ХІ век—1905 год.pdf/80

∗          ∗
∗

За пенкнай паненкай аж душа сумуе,
Як тая зязюля жаласна кукуе.
Як ня бачу панны, жыцьце мне — магіла,
Бардзо болі глова, уцякае сіла.

Дам я тобе зэгар, а велькі, як рэпа, —
Нех пры твоім сэрцы заўшэ моцна клепа,
Хай наўпамінае, цо я ці поведзіл,
Што і ў дзень і ў ночы неспокойне седзел…

Ніц мі — нічога мне.
Рве сен мэ — рвецца маё.
Кеды пшыядэн і сёндэн — калі прыеду і сяду.
Мен улечы — мяне вылячыць.
пенкнай — прыгожай.
бардзо болі — дужа баліць.
заўшэ — заўсягды.
Зэгар — гадзіньнік.
Цо — што.
Ці — табе.

---