Х.
Вось б’юцца Марс ды з Гэркулесам,
А Гэркулес, як той мядзьведзь, —
Каб цешыць старага Зэвэса,
Хахол ён Марсу добра мнець.
Зэвэс-жа наўзнак лёг на печы,
Сярмягу ў голавы паклаў:
Ён грэў на печы стары плечы
І нешта ў барадзе шукаў.
Во, перад люстрам задкам мелець,
І маслам мажаць валасы, б
І нечым морду сваю беліць —
Вэнэра, знаць, дзеля красы.
Амур-жа з дзеўкамі жартуець,
Ну, проста сьмех ажно бярэць,
То ён зьнянацку пацалуець,
То хустку з галавы зьдзярэць.
То ў гусьлі ён ім заіграець,
То сьмешны песьні запяець,
То адным вокам заміргаець,
Як быццам ён каго завець.
ХІ.
Вось затраслася ўся гара:
Зэвэс на печы зварухнуўся,
Зяўнуў і дужа пацягнуўся,
І кажаць: „Есьці ўжо пара!“
Прыгожа дужа дзеўка Гэба
Гарэлкі ў чаркі наліла
І, як жарон, букатку хлеба
Прынёсшы, бразь! сярод стала.
Яна ў страпухі ўзята ў неба,
Каб есьць варыць і плацьце шыць, —
Набойсь, на цяжкім жывець хлебе,
Ці жарты-ж столькіх накарміць?
Во, з усяго сабралісь неба
Багі і селі ўкруг стала.
І стравы смачны з печы Гэба
Насіць да столу пачала.
ХІІ.
Найперш дала яна капусту,
Тады са скваркамі кулеш,
На малацэ крупеню густу —
Даець у волю, толькі еж;
