Той — паліць вугольле, той рыбу лавіці,
Таму сянаваці, кусты церабіці,
Той павязе водку, а той муку, збожжа —
Работ загадаюць, сьцеражы Ты, Божа!
Таму сена грабіць, таму стог складаці,
Таму торпы класьці, таму падаваці —
Згінь, прападзі, ліха! Да чорта работы,
Дзіва, што ня стане часам і ахвоты!
Прыдзе восень, зараз: „Дай дзякла!“ — ганяюць,
Грыбэ, яйцы, куры толькі адбіраюць
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Адсып магазыну, аддай да зярняці,
Хоць бяз куска хлеба аставайся ў хаце,
І чынш і падаткі аддай без адкладу,
На рэкрута, пана — нямаш складкам ладу!
На стойкі, дарогі ганяюць ў нядзелі,
Каб яны у жыцьці пацехі ня мелі!
Чаму на старожу прысьці апазьніўся?
Чаму ты сякеры, рыдля ўзяць забыўся?
Дзе твой мех,. . . . . . . . . . . ., рэшата і сечка?
За што там/такое з войтам была спрэчка?
Браварну старожу адбывай бяз шчоту,
Там і ў дзень і ў ночы ня скончыш работу!
А ў валоўні, як чорт у пекле, таўчыся,
Нямаш там спагадзі, ці плач, ці маліся.
Ці дождж, ці завея, ці мароз найбольшы,
Чым горша надвор’е, то тым прыказ горшы.
Ўставай да работы парою, бяз спрэчкі,
Выцягнуць з-пад лавы, сьцягнуць цябе з печкі:
Ты йдзі малаціці, ты у млын малоці,
Картоплю садзіці, ты ідзі палоці.
Таму быдла пасьвіць, а таму гавечкі,
Ты да коп на варту, ты ідзі да грэчкі,
Ты ступай да коні, а ты за сьвіньнямі,
Малая да качак, больша за гусямі.
Як чорта піхаюць, ўсюды слухаць трэба,
Часта нямаш калі зьесьці куска хлеба,
Днём стравы ніколі цёплай не скаштуеш,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
