. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Полудзень кароткі, сапнуць няма часу,
Ад цівуна, войта досьць крыку, галасу;
І, як чорт, ураднік сярдзіты і злосны,
Погляд быстры, строгі і голас даносны,
Як стане посвойму лаяць і крычаці,
То душа і з целам мусіць раставаці;
А на злосьць як трапіш, то пачысьціць зубы,
Схопіш аплявуху, аж кроў пойдзе з губы,
Чупрына ня пэўна, бо падскубе куса,
Паправіць бароду і падскубе вуса.
А што надасьць страху, а што надрыжышся,
Ці плач, ці скач прад ім, ці як хоць маліся,
Ніц то не паможа, чакаць канца мусіш,
Хоць праўда, аднак-жа, языка прыкусіш.
— Зараз каркі скруцяць! гэта ім урвецца,
Хванабэрства згіне, панства іх мінецца.
Няхай дасьць Бог толькі вольнасьці прыждаці,
Будуць паны самі сьлёзкі палыкаці;
На полі, дзе колісь сох было як маку, —
Ня знойдуць загона і ральлі ні знаку, —
Ўсё ляжа адлогам, лазы будзе воўку,
Зьвяжуць паны скора бяз людзей галоўку;
А па сенажацях ня пойдзеш за лесам,
Бо хто-ж касіць будзе? Хіба ён сам з бесам!
Прыгон як урвецца й талакі ня стане,
Скончыцца адразу іхна панаваньне;
Тады яны хіба, што бяда, пазнаюць,
Бо цяпер ніколі нам не спагадаюць:
Ідзі, толькі, хаме! От і ўся гаворка!
З нашай працы грошы складаюць да ворка[1].
Дай нам, Божа, толькі скоранька прыждаці,
Каб маглі спакойна пасядзеці ў хаце,
Пана не баяцца і войта загаду,
Было-б у нас болей і дабра і ладу.
Не адзін сказаў-бы: „Мой пане Сьцяпане,
Будзь ласкаў, сягоньня прыдзі на гараньне,
Заплачу, што хочаш, водкай пачастую,
А для тваіх дзетак гасьцінца дарую;
- ↑ Мяшка.
