Гаспадар, пад’еўшы, не сьпяшаючы, закурыў люльку, сказаў цану, каторая панічу проці гарадзкіх паказалася зусім малой, але ён з тым не пахваліўся: і яму грош, знаць, не дарма даецца.
Пасьля гаспадар апрануў кажух, надзеў шапку і пайшоў запрагаць.
Запрогшы каня, прыйшоў у хату і, зьняўшы з жэрдзі кажух, дае яго падпрануць панічу; але паніч не адважыўся апрануць мужыцкага кажуха і кажа:
— Дзякую! У мяне пальто на ваце.
— Ну, як воля ваша, — кажа гаспадар. Аднак-жа, як ішлі садзіцца ехаць, то гаспадар узяў з сабою кажух у запас
Вот яны едуць.
Спачатку панічу цёпла паказалася, але, пад’ехаўшы вёрстаў пяць, бачыць гаспадар, што паніч стаў корчыцца, каўнер настаўляць, шапку на вушы нацягіваць і носам сёрбаць. Гаспадар і пытае:
— А можа кажух паніч надзенеш?
— Не! дзякую. —
І едуць далей.
Праехалі яшчэ вярсты са дзьве, бачыць гаспадар, што паніча сталі дрыжыкі прабіраць, і пытае:
— А можа кажух, паніч, надзенеш?
— А добра, бо штось халаднавата.
Даў яму кажух апрануць, і едуць далей. Ужо і да двара блізка, адно — бачыць гаспадар, што паніч неяк бледнаваты, дык пытае ў яго:
— А што панічу ня сьцюдзена цяпер?
— О, не! цяпер цёпла.
— А можа паніч есьці хочаш?
— О, і дужа хачу!
— А што, панічу: што кажух, то не вата, а што капуста, то не гарбата? Але пацярпі паніч хвіліну, незабавам прыедзем!
І паказаў яму пугаўём на той дзор, каторы ўжо відаць было.
Журавель і чапля.
(Байка).
Жылі на балоце журавель і чапля. Прыдакучыла жураўлю жыці аднаму, і думае: «Пайду хіба да чаплі ў сваты, мо’ ўдваіх ладней жыці будзе».
Прыходзе[1] да чаплі, а тая і слухаць ня хоча.
— «Куды ты варт — кажа — са сваімі нагамі? Не пайду за цябе!».
Пайшоў жураў,[2] павесіўшы дзюбу, дамоў, а чаплі і шкада стала: пайсьці хіба самой да яго?
Прыходзіць да журава, а жураў, надуўшыся, кажа:
— Цяпер і я, як паглядзеў, дык не хачу з табой жаніцца: ты нейкая неахайлівая, быццам мокрая.
