Старонка:Хрэстаматыя новай беларускай літэратуры (1927). Выпуск II.pdf/37

Яна і я.

Гэта невялічкая арыгінальная поэмка, па правядзеньні прыпамінаючая яго-ж, Купалы — „Адвечную песьню“. Тут у 14 абразкох-праявах прадстаўлена проста пяшчотнае^[1] каханьне маладога сялянскага хлапца з вясковай дзяўчынай. Гэта толькі ня песьні нуды, а запраўдныя, высокамастацкія песьні каханьня.

Вось яны: 1) Стрэча, 2) У хаце, 3) Праталіны, 4) За кроснамі, 5) Выган у поле жывёлы, 6) Агляд поля, 7) Радаўніца, 8) Ворка (арба), 9) Беліць палатно, 10) Сяўба, 11) Полець агародніну, 12) Яблыні цьвітуць, 13) На сенажаці і 14) Краса сьвету. Кожная песьня — высокамастацкі малюнак паасобных мамэнтаў каханьня.

Стрэча.

На крыжавых пуцінах з ей сустрэўся —
Куды ісьці, ня ведала яна,
І я ня ведаў — ў полі я, ці ў лесе,
І мне ляжала сьцежка не адна.

Як путнікі,^[2] заблуканыя ўночы,
Стаялі мы пад труднай ношкай дум;
Адно другому пазіралі ў вочы,
І слухам клікалі найменшы шум.

Стаялі мы. Нявіданыя дзівы
Нас абымалі крыллямі сваймі,
Шапталі мне: вазьмі яе, шчасьлівы!
Шапталі ей: сабе яго вазьмі!

І рукі злучавалі нам навекі,
Багаслаўленьне далі нам сваё
Ісьці у сьвет праз горы, долы, рэкі,
Ісьці супольна праз усё жыцьцё.

Вясельны гымн, як плачкі, нам запелі
І заракалі крыльлямі зарок —
Над ёй, заручанай, у шлюбнай белі,
І нада мной, ахутаным^[3] у мрок:

А каб вас злыя не змаглі заломы!
А каб ня зналі душы вашы ран!
А каб вас не кранулі буры, громы!
А каб к сабе ня звабіў вас курган!

Такія клалі дзівы нам зарокі
Мядовых асалод, квятчаных крас,
І расплыліся, як сон ветру лёгкі,
Нас кінуўшы ў благі, ці ў добры час.

1. пяшчотны — замяняе прывіванае аднойчы слова з гэтым значэньнем — кволы (рас. — нежный). Трэба прызнаць, што другое слова (кволы) ня зусім замяняе рас. — нежный; яно мае асаблівы адценак — слабы, ломкі, вялы… Першае — адказвае больш. Тут маем і — пястун (неженка), пясьціць і г. д.
2. Лепш — падарожныя.
3. Атуленым.