|
Ня многа меў я з ім дакукі,
Пачуў ён сілу, знаць, маю.
У спрэчку доўгую ня ўходзіў:
Пашоў, куды сказаў яму.
Незнаёмы.
Пакінь плясьці! Я вам ня злодзей,
І лаяць так няма чаму.
Я — гэткі самы падарожны,
Як вось і вы, мае людцы;
Закінуць тое толькі можна:
Я без каня, а з коньмі вы.
Але, як вы, шукаў начлегу, —
Яго між вамі думаў мець,
Дый ня туды, як бачу, ўехаў, —
За блуд прыходзіцца жалець
2-гі падарожны.
А як васана[1] нам пазнаці,
Што, як сюды ішоў, ня меў
Нічога злога даканаці,
Што нават думаць не пасьмеў?..
3-ці падарожны.
А праўду, праўду сват гавора,[2]
Мы тое скажам усе тры:
Куды ідзеш? Дзе быў учора?
Што ты за штука?
Усе тры.
Незнаёмы.
На рукі гляньце з мазалямі,
Грудзём прыгледзьцеся худым,
І кій, і торба за плячамі
Найлепей скажуць аб усім.
З гразёй ня будзеце мяшаці,
Далей адпусьціце ісьці…
І вас чакаюць дзеткі ў хаце,
І вы бяспутнікі ў жыцьці!
Вось, лепш асьвецім гэту кнею —[3]
Сьвятлу з нас пеўне ўсякі рад…
Я гаварыці казкі ўмею
І песень так-жа ўмею шмат.
|
