Старонка:Хрэстаматыя новай беларускай літэратуры (1927). Выпуск II.pdf/52

Але такую меці славу
Не пахваліўся-б, браце, я.

3-ці падарожны.

Так з кута ў кут век вандраваці^[1],
Як мне здаецца — без патрэб…
Ці-ж то ня лепш сядзець у хаце
І у спакоі есьці хлеб?

Незнаёмы.

Э, што!… Бывайце, людзі, жывы!
Дзе толькі торба і мой кій?…
Гэй, сыпма далей, там, на нівы,
Хоць гром грымі, хоць віхар вый!
Яшчэ спаткаемся калісьці —
За год, за колькі мо’ гадкоў,
Як зьвянуць сёлетнія лісьці,
Як прыдзе Радаўніца^[2] зноў.

(Адходзіць, напяваючы):

Жыў на сьвеце Лявон,
Молад, дужы быў ён…

1-шы падарожны.

І дзіўны-ж гэты чалавечак!
Чаго ён хоча ад другіх?…

2-гі падарожны.

Ці-ж мала ёсьць такіх авечак?
Ат, толькі сьмех глядзець на іх!

3-ці падарожны.

А я скажу вам, егамосьці:^[3]
Зыходзе з поля^[4] маладзец;
Злавіў там з кніжак штось, чагосьці,
Ну і вар’юецца ў канец.

(Чуваць конскі тупат).

1-шы падарожны.

А гэта, што зноў за праява?
Каго нячысьцік^[5] нясе так?

1. Германізм — падарожнічаць.
2. Нядзеля на Вялікадні.
3. Форма звароту — Яго мосьць, магутнасьць.
4. Значыць — вар’яцее.
5. Дух, злы дух.