Вікікрыніцы

Старонка:Хрэстаматыя новай беларускай літэратуры (1927). Выпуск II.pdf/81

Гэта старонка была вычытаная

Плытнікі.

Клунак за плячамі,
Кій ў руках хваёвы —
Валіць чарадамі
Бедны люд вясковы.

Босыя іх ногі,
Твар іх загарэлы;
Кажушок убогі,
Чуць прыкрыты целы.

Ззаду ледзь ступае,
Хлеб вязе кабыла;
Нукае, гукае
На яе Кірыла…

Ярка сьвеціць сонца,
Ліст не скалыхнецца.
Горача бяз конца,[1]
Пот на землю льецца.

Срэбрам[2] адлівае,
Як люстэрка, Нёман,
З ранку ня сьціхае
Над вадою гоман.

Толькі крыкі чуеш:
„Вазьмі на „барбару“![3]
„Чаму не тарнуеш?!
„Гад! паб‘ю ўсю хару!

„Закідай шырыгу![4]
„Папхні прысам[5] ўліва!
„Варушыся, падла,
„Ня сьпі ў шапку! жыва!“

І заднік бяз толку
Па плыту лятае;
Згубіў ўсю знароўку[6]
Ня ў той бок трымае[7].

Гнецца плыт дугою,
Ў бераг яго клоніць;
Быстраю вадою,
Як вужаку, ломіць.

Вось, на мель ўзагналі.
Крык, сярдзіты голас…
Порткі паскідалі,
Ўсе ў вадзе па пояс.

Бомы ўсе пабралі:
„Рразам, хлопцы! рразам!
„Ну, яшчэ! што сталі?
„Ну, яшчэ прыляжам!“

Вецер загуляе —
Хвойнік, лозы гнуцца;
Плытнік спачывае,
Як сабака ў будцы.

Гнецца плытнік ў полі,
Мерзьне ён у холад;
Знае ён нядолю,
Знае ён і голад.

Што-ж? бяднота гоніць!
Толькі сілы траціш;
Толькі косьці ломіць,
Як хваробу хваціш…

Эх, ты, доля, доля!
Голад ты, бяднота!
Не свая тут воля,
Не свая ахвота!..

Мы ходзім.

Мы ходзім спатыкаемся,
Бадзяемся, як п‘яныя;
Мы з голадам зрадніліся,
Худыя, абарваныя.

Асьмеены, аблаены,
Гразёю мы абмазаны,
Багатымі мы скрыўджаны,
Няволаю мы зьвязаны.

Ў балоты мы адціснуты,
Загнаны мы у шчыліны;
І вочы нам завязаны,
І вушы нам зачынены.

Адно мы добра ведаем:
Хоць вечна мы блукаемся,
А ўсё-ж такі, хоць некалі,
А праўды дачакаемся.

  1. ↑ Няправільна ужыты націск: канца;
  2. ↑ Полён. — серабром.
  3. ↑ Прылады на канцы плецяня з вяровачак.
  4. ↑ Тое, што і якар.
  5. ↑ Кій, якім папіхаюць у дно.
  6. ↑ Русіц. — звык, лоўкасьць.
  7. ↑ трымаць і дзяржаць — ужываюцца поруч. Добра было-б прыняць якоесь адно. Лепей было-б — апошняе, ад караня якога можна ўтварыць болей тэрмінаў, напр., дзяржава. Дзяржаць — ужываецца значнаю большасьцю славянскіх народаў.
Узята з "https://be.wikisource.org/w/index.php?title=Старонка:Хрэстаматыя_новай_беларускай_літэратуры_(1927)._Выпуск_II.pdf/81&oldid=209938"