Старонка:Хрэстаматыя новай беларускай літэратуры (1927). Выпуск II.pdf/84

Гэта старонка была вычытаная

Песьня няволі.

Як лёгкі дым, як тонкі пар,
Расталі ў небе кучы хмар…
Ой, неба глядзь^[1] далёкая,
Крыштальная, глыбокая!

Як моцны гук, прызыў вясны
З тваей пачуўся вышыны!^[2]
Прастор, прастор і воля там,
Але ня нам яны, ня нам!

Запёрты мы, прыдаўлены^[3]
Рашоткі^[4] нам настаўлены.
Высок, высок паркан-сьцяна,
Нам песьня волі ня чутна…

Ня нам вясны прастор, лучы,^[5]
Ня бійся, сэрца, і маўчы!
Ў няволі годы адцьвітуць…
Не плач, душа! ня рвіся, грудзь.^[6]

З зборніка „Водгульле“.

Перад бурай.

Сінь і глыб бяз канца — края…
Ціш і згодачка сьвятая
Неба, землю абнялі.

Сонца зранку жарам пыша,
Ветрык лісьце чуць калыша,
Вее чуць паўзьверх зямлі.

Лес і поле з збажыною,
Апавітыя смугою^[7],
Задуменныя стаяць.

І сярод цішы трывожнай
Над замелькаю набожнай
Сталі хмаркі вынікаць;

Ды так ціха, так пужліва,
Як-бы зданкі або дзіва
Невядома скуль ўстае.

Шырыць сонца клуб іх белы
І маланак-громаў стрэлы
Ім на страх куе.

А зямля як-бы замлела,
Нават дуб стары нясьмела
Зрэдка лісьцем павядзе.

Змоўклі ўсе вакруг абшары,
Бо замысьлілі^[8] штось хмары…
Ой, знаць, бура загудзе!

На ніве.

— Гэй, мой конік! гэй, мой сівы!
Ну, яшчэ, маленькі!
Варушыся, гэй, ня бойся,
Конік мой сівенькі! —

Ў полі зранку за сахою
Аратай гукае,
Сіўку, друга ў цяжкай працы,
Просіць — панукае.