Аж больш ня будзе ўжо тых Каінаў на сьвеце,
Што ў братняе крыві[1] маглі руку мачаць…
Як братняга каханьня сонца нам засьвеце,
Тагды ўжо па трудох мы пойдзем аддыхаць.
Цяпер да працы! Нам з адвагай і надзеяй
Ў сарцох людзкіх дабра насеньне засяваць!
Да працы ўсе, браты! Ніхто няхай ня сьмее
Магутную руку бясьсільна апускаць!
|}
|
Ціхім гоманам гордых вяршын,
Шапатаньнем зялёных галін
Лес адвечную казку казаў;
Казкі той зразумець не маглі
Птушкі, што у ім гнёзды вілі,
Ані вецер, што там пралятаў.
Казку ту[2] зразумеў чалавек:
Лес казаў пра даўнейшы той век —
Ён гісторыю пеў старыны,
Што была таму сотні гадоў,
Аб жыцьці быцьці нашых дзядоў —
Як і дзе пражывалі яны.
Ён аб войнах крывавых казаў —
З кім і дзе прадзед наш ваяваў, —
Пеў аб долі-нядолі яго;
Ён аб веры яго гаварыў:
Ў што той верыў, каго другам быў
І за ворага меў ён каго.
Ціхім гоманам гордых вяршын,
Шапатаньнем зялёных галін
Лес казаў пра ад’жыты ўжо век,
І хоць казкі спазнаць не маглі
Птушкі, што у ім гнёзды вілі,
Яе ўсю зразумеў чалавек.
|
|
Дзень сканаў за гарой, а над соннай зямлёй
Выплыў месяц пурпурна-крывавы;
Над разлогамі ніў хутка-шыбка ён плыў,
Прытрымаўся1) над соннай дубровай.
Між адвечных дубоў асьвяціў рой крыжоў,
У высокай траве прытаіўся;
Плямай яснаю поўз па курганах, як смоўж,
То малюнкам на небе лажыўся.
|
- ↑ У братняй крыві.
- ↑ Тую.
