Скуль узяўся і дзе дзеўся
І што ён рабіць тут меўся,
Хто ён быў, ніхто ня знае.
Быццам сам бог! — хлапец бае.
Бо з той пары ў яго ў хаце
Скора найшлося багацьце,
Стала зноў радзіць на полі
І ўсяго было даволі.
А суседзі яго тыя,
Людзі злосныя, благія,
Што сьмяяліся, брахалі,
Завідаваць яму сталі.
Гэтак бывае часамі,
Але ведаем і самі,
Што на сьвеце так бывае:
Хто працуе, той і мае.
|}
|
Ф. Чарнышэвіч.
Край мой родны, Беларускі,
Мой каханы край.
Ажыві маю надзею!
Я ў душы маей ды з ею
Ствару сьветлы рай
Веру я, народ прачнецца,
Скіне цяжкі сон!
Сонца блісьне і з-за хмары
Зацьвітуць красой папары
Шчасьцем новых дзён…
|
|
Труднай дарогай,
Беднай, убогай
Краінай
Сьмела ідзеце,
Праўду нясеце
Нявіннай
Думкай свабоднай,
Сумнай, народнай
Грамадзе!
Хай загарыцца,
Хай не баіцца
Цемню сьляпога
Хай нам дарогу
Парадзе
К зорам агністым,
Высокім,
К сонцу навукі,
Каб нашы ўнукі
Глыбокім
Думак наплывам,
Сэрцам праўдзівым
Пазналі,
Як у няволі
Нылі мы ў болі,
Як прападалі,
Дня ўсё чакалі…
І прычакалі…
Сонца з-за хмары
Бліснула.
Жуць векавая,
Крыўда глухая
Заснула.
Радасьць і сьветласьць
З шумнай надзеяй
Ўпала на грудзі.
Годзе цярпеньня,
Годзе мучэньня,
Годзе прымусаў:
І Беларусы —
Ужо людзі!
|
