У гэтае сьветлае царства будучага вядуць два шляхі: праца і змаганьне. Зразумела, што гэтыя шляхі становяць сабою найбольш распаўсюджаныя тэмы пролетарскай поэзіі.
Пролетарскія поэты скінулі з сябе ўладу зямлі, у іх творах рэдка трапляюцца нават пэйзажы прыроды. Іх вабіць да сябе горад з яго рухам, з яго кіпучым і бурным жыцьцём. Логінаў, напрыклад, заклікае:
|
Дальше, дальше от равнин, |
Адсюль пролетарская поэзія ёсьць пераважна поэзія гарадзкая. У ёй мы знаходзім малюнкі гарадзкога побыту, гарадзкога жыцьця. Адсюль і толькі праца ў умовах гораду, фабрычна-заводзкая праца складае сабой звычайную тэму новай поэзіі. Замест вясковай нівы з калыхаючымся збожжам, тут абрысоўваюцца машыны з іх грукатам і шумам, посьвіст рэмняў, фабрычныя гудкі, разьмяраючыя жыцьцё рабочага. Замест індывідуальнай працы, у новых творах рысуецца праца колектыўная, даецца поэтызацыя гэтай працы, прасякнутая верай у перамагаючую ўсё моц колектывізму. Садоф‘еў піша:
|
Мы усильем непреклонным |
