Сьвішчуць, шумяць у траве.
Думкі жывым валаконцам
Ўюцца ў касцоў ў галаве.
Радая гнецца травіца
Роўна пракос у пракос.
Радасьць у сэрцы іскрыцца —
Труд нам адплату прынёс.
Гэй, разыйдзецеся рукі!
Косы так гостра бяруць,
Цела ня ведае мукі,
Ногі спачынку ня ждуць!
Сонца з нябёсаў сіяе,
Ветрык нячутна шуміць;
Роўна трава правядае.
Весела сена сушыць!..[1]
|}
Але гэтыя водгукі народніцкай поэзіі ў нашага песьняра стаяць асабняком. Поэта бачыць, што жыцьцё бязьлітасна разбурвае поэзію вёскі; яно вясковых дзяцей адрывае ад грудзей маці-зямелькі і, заганяючы ў горад, кідае на шлях зролетарызацыі. З шчырым засмучэньнём поэта ў сваёй „Калыснай песьні“ апявае гэтую долю будучага пролетарыя:
|
Гора сілаю загоніць |
- ↑ Ibid. стр., 19 і 19.
