Што задарам марна гіне
Хэнць мая й ахвоцьце
Дні і ночы няупынна
Аддаваць рабоце…
Няма працы… Цяжка гэта
Мне цярпець бяз меры,
Бо ў ёй зоў мой, мая мэта,
Ў ёй спадзеў і вера.[1]
|}
Узятыя ў цэлым песьні Гартнага гэткім чынам уяўляюць сабой гымн працы; у іх добра зазначаецца пеыхолёгія працоўных масаў, для якіх работа — галоўная моральная аснова жыцьця. Калі праца зьяўляецца цяжарам, пакутай, то ў гэтым вінавата не сама яна, а ненормальныя соцыяльныя варункі капіталістычнага ладу. Барацьбе за зьніштажэньне гэтага брыдкага ладу і за будову комунізму пасьвечаны ў поэты яго песьні змаганьня.
Агульная рыса гэтых песьняў — надзвычайны рэволюцыйны пафос аўтора. Стыхія барацьбы для яго — родная стыхія. Нават у прыродзе песьняру больш за ўсяго падабаюцца грозныя магутныя зьявішчы; поэт малюе, напр., навальніцу:
|
Я люблю, калі небны абшар, |
